In mijn vorige blog gaf ik aan over de doelgroep HSP te zullen gaan schrijven. Dat zijn personen die hoog sensitief zijn en daarmee zijn geboren. Hoog gevoeligheid daarentegen ontstaat gaandeweg het leven, door trauma of beginnende burn-out. Maar vaak ook loopt het in elkaar over.
Vooral kinderen die hoog sensitief zijn, worden doorgaans niet begrepen. En dat terwijl zijzelf in de veronderstelling leven dat iedereen de wereld waarneemt zoals zij. Want alle kinderen doen dat, ongeacht hun gevoeligheid. En ook alle kinderen varen er wel bij als ze zichzelf herkenning in hun omgeving. Dus als ze zich kunnen spiegelen aan mensen die hetzelfde voelen en waarnemen als zij.
Wanneer dat niet het geval is, raken kinderen verward in hun waarnemen en denken. Ze zeggen bijvoorbeeld dingen waarop met verbaasde blikken wordt gereageerd. Als vervolgens wordt aangegeven dat ze niet zo wereldvreemd moeten doen, gaan ze zich afvragen af of het wel klopt wat ze voelen, horen, zien of weten. Als niemand het herkent, zal het niet goed zijn, toch zeker?
Ook het schoolsysteem is vaak niet afgestemd op kinderen die hoog sensitief zijn. Hierdoor nemen deze kinderen andere dingen waar dan wordt onderwezen en raken ze afgeleid. Niet zozeer vanwege de prikkels die ze ervaren, ze kunnen zich er alleen niet in herkennen.
Maar al te vaak verdwijnen deze kinderen dan geleidelijk aan in een soort van droomwereld. Een afgeleide werkelijkheid waarin ze in ieder geval nog deeltjes van zichzelf ervaren. Maar de bevestiging die ze daarop krijgen, leert hen andermaal dat ze anders zijn. En vooral dat is iets wat ze niet willen, ze willen erbij horen, meedoen en zijn als iedereen. Maar hoe meer ze dat proberen, hoe meer ze afdwalen van het systeem, door de bevestiging keer op keer dat ze de plank mis hebben geslagen.
Uiteindelijk geven deze kinderen het op. En aangekomen in hun volwassenheid kiezen ze vaak voor een leven achter de schermen. Of vinden alsnog een baan of een uitdaging, waarin ze op een stille manier uiting kunnen geven aan hun talent.