Verlangen naar een samenleving waar je jezelf kunt zijn, zit bij veel hoog sensitieve mensen al vroeg in het systeem. En bij nog meer mensen met een verhoogde sensitiviteit heeft dat verlangen plaats gemaakt voor een aanpassingsmechanisme waarmee ze zichzelf voorbij lopen. Wanneer je dat langdurig doet, raak je uitgeput.
Uiteraard is dat niet alleen bij hoog sensitieve mensen het geval, wat precies de reden is dat ik soms wat stuiter bij de term HSP. Maar dat heb ik bij alle indelingen die gemaakt worden op basis van hokjes, waarin iemand zou passen.
Toch, om te begrijpen waar deze mensen mee te maken hebben, zul je er een naam aan moeten geven. Want als je het verlangen niet meer kunt voelen om te mogen leven in een samenleving waarin je jezelf kunt zijn, raak je vervreemd van je eigenheid. En kun je daarnaast je persoonlijke kwaliteiten niet meer waarderen, omdat ze zijn ondergesneeuwd.
Er is desondanks niets mis mee als mensen goed zijn aangepast in een baan of setting waarin ze uit de voeten kunt met hun kwaliteiten. Maar als je je een eenling voelt, omdat je een deel van jezelf hebt leren verstoppen, kun je je vaardigheden nooit omzetten in kracht. Mensen met HSP zien vaak meer dan ze durven tonen. Omdat ze al vroeg hebben geleerd dat het op school en vaak later op de werkvloer daar niet over gaat.
Als je daarmee bent aangekomen in een soort van gouden kooi, wordt het tijd dat je in overweging neemt wat je wilt met de jaren die nog voor je liggen. En met het diepe verlangen om te durven laten zien wie je bent.
Als je wilt leren hoe je dat doet, begint het er mee dat je erkent dat alles wat je moet weten al in jezelf aanwezig is. Maar opgesloten zitten in een kooi, ook al is die van goud, kan betekenen dat het lastig is om vandaaruit een weg te vinden.