Enkele dagen nadat ik mijn nieuwe logo presenteerde, kwam ik in mijn word bestanden het volgende stukje tekst tegen. En soms dan lees je iets wat je zelf hebt geschreven en denk je: huh? En tegelijk ook: wat goed dat ik dat heb opgeschreven. Nu weet ik ook precies weer hoe ik gaandeweg op de tekst die in het nieuwe logo is verwerkt, ben gekomen. Want mensen vragen daarnaar, of ik krijg een uitleg waarvan ik denk: ja, zo kun je er ook naar kijken. Maar toen opeens was daar dus deze tekst:
De afgelopen dagen heb ik steeds een zinnetje in mijn hoofd dat heet: het liedje van de stille stem. Daar denk ik dan met regelmaat even over na, als zo’n zinnetje blijft komen. En hoe ik dat uit kan leggen in woorden, vraag ik mij dan af.
Opeens had ik het: als je steeds een liedje in je hoofd hebt, bijvoorbeeld op de radio gehoord, of op tv of zo … en dat liedje wil maar niet uit je hoofd, dan is dat de stille stem van een liedje.
Maar met het liedje van de stille stem zit het anders (!)
Die stille stem komt namelijk niet van buitenaf bij ons binnen, maar komt van binnenuit. En als die stille stem zich steeds opnieuw laat horen, met een boodschap of een inzicht, dan wordt het tijd om daar ook woorden aan te geven, zoals ik nu dus doe.
Die stille stem is altijd bij ons, maar laat zich niet gemakkelijke horen. Daar moet je wat voor doen.
Of beter gezegd, laten …..
